آیا واقعا لازم است پیش از جدا کردن حافظه جانبی، آن را Eject کنیم؟

همه به خوبی می‌دانند که پیش از جدا کردن فلش درایوهای USB باید آن‌ها را Eject کرد. اگر شما موفق به غیرفعال کردن ایمن فلش درایو خود نشوید، در اغلب مواقع سیستم‌عامل هشداری ترسناک به شما ارائه می‌کند. اما آیا به واقع اجرای این مرحله ضرورت دارد؟ اگر فلش، هارد اکسترنال یا دستگاه قابل حمل را Eject نکنیم چه اتفاقی خواهد افتاد؟ برای پی بردن به پاسخ این مساله در ادامه با زومیت همراه باشید.

ابتدا لازم است به ۳ پروتکل متفاوتی که ممکن است حافظه‌ی فلش شما هنگام اتصال به کامپیوتر از آن بهره ببرد نگاهی داشته باشیم. جالب است بدانید که ۲ تا از این پروتکل‌ها هیچ نیازی به جداسازی ایمن از درون سیستم‌عامل ندارند.

پروتکل‌های مختلف

USB Mass Storage: این مورد، روش اصلی اتصال یک حافظه‌ی فلش به کامپیوتر است. این پروتکل به سیستم اجازه می‌دهد که حافظه را بعنوان یک درایو یا پارتیشن واقعی شناسایی کند. در این روش، حافظه‌ی فلش در سیستم‌عامل مک بر روی صفحه‌ی دسکتاپ ظاهر خواهد شد و در ویندوز نیز به آن یکی از حروف الفبا بعنوان نشان درایو اختصاص خواهد یافت. در لینوکس نیز بسته به تنظیمات توزیع یا کاربر، پس از دریافت آی‌دی مورد نیاز به لیست پارتیشن‌های موجود در فایل منیجر افزوده خواهد شد. در این پروتکل، حافظه‌ی خارجی دقیقا شبیه به یکی از پارتیشن‌های داخلی سیستم عمل خواهد کرد بنابراین کاربر قادر خواهد بود از آن برای ذخیره‌سازی یا حتی اجرای برنامه‌ها استفاده کند.

(Media Transfer Protocol (MTP: این پروتکل در سیستم‌عامل ویندوز درون‌سازی شده و در اغلب توزیع‌های لینوکس بخصوص آن‌هایی که از محیط گنوم بهره می‌برند به خوبی پشتیبانی می‌شود. همچنین در لینوکس ابزارهای مستقلی نیز وجود دارد که بهره گرفتن از این پروتکل را تسهیل می‌کند. در سیستم‌عامل مک لزوما به یک نرم‌افزار جداگانه نیاز خواهید داشت که به همین منظور توسعه یافته است. این پروتکل بصورت عمده توسط دستگاه‌های اندرویدی مورد استفاده قرار می‌گیرد. با استفاده از MTP کاربر قادر به کپی فایل‌ها به داخل و خارج از حافظه خواهد بود اما از این جهت که در این پروتکل، حافظه بعنوان یک دستگاه قابل حمل شناخته می‌شود (و نه یک درایو یا پارتیشن طبیعی) نیازی به Eject کردن در پایان کار نخواهد بود.

(Picture Transfer Protocol (PTP: این پروتکل به منظور انتقال تصاویر و بصورت عمده توسط دوربین‌های دیجیتال مورد استفاده قرار می‌گیرد. این پروتکل توسط ویندوز و مک پشتیبانی می‌شود و در برخی کتابخانه‌های لینوکس که توسط نرم‌افزارهای مدیریت تصویر آن مورد استفاده قرار می‌گیرد نیز ادغام شده است. بنابراین تقریبا در تمامی نرم‌افزارهایی که برای درون‌ریزی و مدیریت بر تصاویر ساخته شده‌اند مورد پشتیبانی قرار می‌گیرد. PTP شباهت بسیاری به MTP دارد؛ بنابراین در این پروتکل نیز نیازی به Eject کردن حافظه‌ی خارجی نخواهد بود.

گوشی‌های هوشمند، دوربین‌ها و دیگر دستگاه‌های چندرسانه‌ای که از پروتکل‌های MTP یا PTP استفاده می‌کنند را می‌توان بدون نگرانی و تنها با جدا کردن کابل USB از سیستم جدا کرد.

چرا لازم است یک درایو را Eject کنید؟

در صورتی که دستگاه، درایو یا پارتیشن خارجی شما از طریق پروتکل USB Mass Storage به سیستم متصل شده، در حالت ایده‌آل لازم است پیش از جداسازی آن را بصورت ایمن و از طریق سیستم‌عامل Eject کنید. البته همانطور که در ادامه خواهیم گفت، این مساله وابستگی بسیاری به سیستم‌عامل مورد استفاده‌ی شما خواهد داشت. این مساله حتی در زمانی که واقعا در حال کار کردن با دستگاه خارجی نیستید نیز صدق می‌کند.

دلیل این مساله، استفاده‌ی سیستم‌عامل‌ها از فرآیندی به نام Write Caching است. سیستم‌عامل شما الزاما به محض اینکه فایلی را درون حافظه‌ی خارجی کپی می‌کنید به نوشتن آن بر روی حافظه نمی‌پردازد؛ بلکه گاهی ابتدا با کش کردن آن، منتظر چند دستور کپی دیگر نیز می‌ماند تا همگی آن‌ها را یک‌جا اجرا کند.

اجرای همگی دستورات کپی و نوشتن بر روی دیسک موجب بهبود عملکرد خواهد شد اما اگر هنگامی که حافظه یا دستگاه خارجی را از سیستم جدا می‌کنید، همچنان اطلاعات در کش باقی مانده باشند، داده‌های کپی شده ناقص خواهند بود. کلیک کردن بر روی کلید Eject موجب تخلیه‌ی کش و نوشته شدن داده‌های باقی مانده بر روی حافظه‌ی خارجی خواهد شد. دلیل وجود تاخیر چند ثانیه‌ای میان Eject کردن حافظه و ارائه‌ی اعلان جداسازی ایمن از سوی سیستم‌عامل نیز همین مساله است.

همچنین مشکلات بالقوه‌ای نیز در خصوص جداسازی ناگهانی منبع تغذیه‌ی انرژی از حافظه‌ی فلش وجود دارد. به بیان ساده‌تر، جداسازی ناگهانی می‌تواند به خود حافظه‌ی خارجی نیز آسیب برساند. حافظه‌های فلش به این مساله حساس بوده و ممکن است در اثر آن با تخریب بخشی از درایو روبرو شوید.

جداسازی حافظه در مک و لینوکس

سیستم‌‌های‌عامل مک و لینوکس برای ارائه‌ی سطح عملکرد بالاتر بصورت پیش‌فرض از Write Caching استفاده می‌کنند. Eject کردن حافظه در مک و لینوکس فرآیند ساده‌ای دارد؛ در مک کافیست آیکن درایو فلش را که هنگام اتصال بر روی صفحه ظاهر شده به درون سطل زباله یا همان Trash بکشید، یا همچون لینوکس از درون فایل منیجر بر روی آیکن Eject در کنار نام حافظه کلیک کنید.

جداسازی حافظه در ویندوز

وضعیت این مساله در ویندوز اندکی متفاوت است. این سیستم‌عامل بصورت پیش‌فرض قابلیت Write Caching را غیرفعال کرده که در عمل موجب کاهش اندک سطح عملکرد در هنگام نوشتن اطلاعات بر روی درایو خواهد شد. از سوی دیگر این مساله باعث افزوده شدن یک لایه‌ی ایمنی اضافی برای کاربرانی می‌شود که معمولا فراموش می‌کنند حافظه‌ی فلش خود را بصورت ایمن Eject کنند.

در صورتی که این نگرانی شامل شما نمی‌شود، می‌توانید بصورت دستی قابلیت Write Caching را برای هر یک از حافظه‌های جانبی خود فعال کنید. به این منظور کافی است Device Manager را در ویندوز 7 از این مسیر: Control Panel > Hardware and Sound > Hardware and Printers > Device Manager و در ویندوز 8 با راست کلیک در گوشه‌ی انتهایی چپ-پایین صفحه و انتخاب آن اجرا کنید.

پس از آن بر روی درایو مورد نظر خود راست کلیک کرده و در تب Policies مقدار کادر Removal policy را بر روی Better Performance قرار دهید و تنظیمات کش را متناسب با نیاز خود فعال کنید. توجه داشته باشید که در صورت فعال کردن این وضعیت، لازم است همیشه درایو جانبی خود را از طریق بخش Safely Remove Hardware در سینی سیستم Eject کنید.

در نظر داشتن این مساله نیز ضروری است که بصورت پیش‌فرض، قابلیت Write Caching برای حافظه‌ها و درایوهای داخلی فعال است و نباید تغییری در تنظیمات آن اعمال کنید؛ در غیر این صورت با افت شدید سطح عملکرد روبرو خواهید شد.

نکته‌ای در خصوص دیسک سخت

تا به اینجا صحبت اصلی در خصوص حافظه‌های فلش بوده است. اما اگر از یک هارد اکسترنال استفاده می‌کنید، به یاد داشته باشید که باید همیشه آن را پیش از جداسازی بصورت ایمن Eject کنید.

اغلب هارد دیسک‌های اکسترنال مدرن، نیروی مورد نیاز خود را نیز از طریق پورت USB تامین می‌کنند. قطع ناگهانی برق از درایوی که همچنان در حال کار است می‌تواند موجب آسیب جدی به حافظه شود. در این حالت، هد که با فاصله‌ی اندکی بر فراز دیسکِ در حال چرخش به جلو و عقب حرکت می‌کند تا به نوشتن اطلاعات بر روی آن بپردازد، با دیسک اتصال مستقیم پیدا کرده و می‌تواند موجب آسیب فیزیکی به آن شود.

این مساله ممکن است بخش بزرگی از دیسک را بلا استفاده کند یا به کلی موجب از کار افتادن درایو شود.

جمع‌بندی

بنابراین بصورت خلاصه باید گفت که دستگاه‌های چندرسانه‌ای نیازی به جداسازی ایمن و Eject شدن ندارند. حافظه‌های فلش در سیستم‌عامل ویندوز نیز وضعیت مشابهی خواهند داشت و با تنظیمات پیش‌فرض، جدا کردن آن‌ها از پورت USB بدون ایراد است؛ مگر اینکه بصورت دستی تنظیمات مربوط به کش کردن اطلاعات پیش از کپی را تغییر داده باشید. حافظه‌های فلش در مک و لینوکس، همچون هاردهای اکسترنال باید همیشه بصورت ایمن Eject شوند.

جداسازی نامناسب درایو می‌تواند موجب تخریب داده‌ها شود یا در سناریوی بدتر، یکپارچگی درایو را به مخاطره بیاندارد.

آیا شما از آن دسته افراد هستید که همیشه پیش از جداسازی حافظه‌ی جانبی، آن را بصورت ایمن Eject می‌کنید؟ آیا تا کنون در اثر انجام ندادن این فرآیند با مشکلاتی نظیر از دست رفتن داده‌ها روبرو شده‌اید؟ تجربه و دیدگاه خود را در این خصوص با ما و سایر خوانندگان زومیت به اشتراک بگذارید.

هر آنچه در باره‌ی بوت‌ لودر گراب لینوکس و نصب بوت دوگانه سیستم عامل باید بدانید

زمانی که کامپیوتر روشن می‌شود یک سری برنامه نرم افزاری وجود دارد که باید ابتدا اجرا شوند تا محیط سیستم‌عامل به طور کامل بارگذاری شود؛ یکی از این نرم افزارها به عنوان bootstrap loader یا boot loader معروف است. Grub یک بوت لودر است که در اکثر توزیع‌های گنو/لینوکس مورد استفاده قرار می‌گیرد، در این مقاله تمامی موارد مربوط به گراب را بررسی می‌کنیم، با زومیت همراه باشید.

تکاری که boot loader انجام می‌دهد همان طور که از نامش هم پیداست این است که سیستم عامل اصلی کامپیوتر را لود می‌کند. نرم افزارهای سیستم عامل در هارد دیسک، CD ،DVD و حافظه‌های فلش USB ذخیره می‌شوند اما این نرم‌افزارها توسط پردازنده کامپیوتر قابل دسترس نیستند زیرا پردازنده فقط می‌تواند برنامه‌هایی را اجرا کند که در ROM سیستم قابل دسترس هستند. برنامه‌هایی که در RAM وجود دارند با استفاده از Boot Loaderهایی مثل SLOF ،OpenBoot ،OpenBIOS ، BOOTMGR ،Syslinux ،NTLDR ،GRUB و LILO قابل دسترس خواهند بود.

GRUB چیست؟

GRUB مخفف Grand Unified Bootloader است که می‌تواند سیستم عامل‌هایی مانند Linux Mach4 ،vSAT ،DOS و بسیاری دیگر از سیستم عامل‌ها را بوت کند. گراب توانایی بارگذاری انواع هسته یا Kernel را با انواع مختلف قالب‌های باینری دارد. امکانات و تنظیمات مختلفی در فایل config این Bootloader وجود دارد که اجازه Multiboot کردن سیستم عامل‌ها را نیز به دستگاه می‌دهد، همچنین انتخاب پارتیشن سیستمی که قرار است سیستم عامل و هسته آن یا Kernel آن Load شوند نیز بر عهده گراب است. گراب از چندین قالب اجرایی پشتیبانی می‌کند و همچنین نیازی به انجام داده ترجمه‌ها هم ندارد. این بوت لودر یک command prompt یا خط فرمان دارد که تا حد زیادی شبیه به bash shell لینوکس است و این اجازه را به کاربران می‌دهد که یک سیستم عامل نصب شدن را از روی فلاپی دیسک، CD-ROM و یا حتی USB بوت کند. فایل‌های کانفیگ و پیکربندی گراب در مسیر etc/default/grub/ قرار دارد. 

برای خواندن فایل پیکر بندی گراب دستور زیر را وارد کنید:

sudo nano /etc/default/grub

پس از آن با صفحه‌ای مشابه تصویر زیر مواجه خواهید شد:

LILO چیست؟

LILO مخفف کلمات Linux Loader است و همان طور که از نامش هم پیداست Boot Loaderای است که ویژه سیستم عامل لینوکس طراحی و پیاده سازی شده است. LILO در واقع کدی است که BIOS در هنگام راه‌اندازی سیستم در داخل حافظه کامپیوتر بارگذاری می‌کند. همانند گراب بوت لودر LILO هم می‌تواند سیستم عامل‌ها را از یک منبع خارجی مثل هارد دیسک اکسترنال بوت کند. کاری که LILO در چنین حالتی انجام می‌دهد این است که Master Boot Record یا MBR را روی دستگاه خارجی نصب می‌کند و با این حالت به راحتی در زمان بوت سیستم Kernel سیستم عامل را پیدا می‌کند و آن را داخل حافظه RAM سیستم Load می‌کند و سیستم عامل را بالا می‌آورد. LILO به ما اجازه می‌دهد که سیستم عامل‌هایی مثل DOS ،Windows ،OS/2 و سایر توزیع‌های متنوع لینوکس را بر روی سخت افزار خود اجرا کنیم و از آن‌ها استفاده کنیم. LILO بصورت پیشفرض به عنوان Boot Loader اصلی لینوکس ارائه می‌شد تا این که به مرور زمان با بوت لودرِ گراب جایگزین شد. برخلاف گراب در LILO شما توانایی Boot کردن از طریق شبکه را ندارید اما در حالت کلی LILO ساده‌تر و دارای پیچیدگی‌های کمتری نسبت به GRUB است.

اصلاح گراب بعد از نصب ویندوز

در شرایطی که یکی از توزیع‌های لینوکس بر روی سیستم شما نصب شده باشد و به هر دلیلی نیاز باشد تا ویندوز نصب کنید، گراب به کلی غیرفعال خواهد شد. در این حالت راه‌حل‌های بسیاری وجود دارد. به هر حال در نظر داشته باشید که نصب ویندوز، اختلالی در بارگذاری لینوکس ایجاد خواهد کرد. در این شرایط استفاده از Hiren's Boot CD برای تعمیر گراب توصیه می‌شود. زمانی که سیستم ریست می‌شود این سی‌دی‌ها حکم راه‌انداز سیستم را دارند. سی‌دی‌های راه اندازی یا همان Bootable گاهی اهمیتی فوق‌العاده پیدا می‌کنند، زمانی که برای سیستم مشکلی پیش آمده و ویندوز قابل راه اندازی و بارگذاری نیست. در این زمان است که این سی دی‌های راه‌انداز اهمیت زیادی پیدا می‌کنند.  سی‌دی‌های Hiren's Boot ابزارهای زیادی را در خود جای داده است و کمک می‌کند تا در محیط ساده خط فرمان که حتی نشانگر ماوس هم در آن فعال نیست کارهایی اعجاب آوری را انجام داد. نرم افزارهایی که در این سی‌دی وجود دارند شامل آنتی ویروس‌ها، ابزار بازگردانی اطلاعات، تعمیر هارد و MBR و غیره هستند. البته بهترین راه‌حل استفاده از یک سی‌دی لینوکس Live است، در چنین شرایطی یکی از توزیع‌های لینوکس مانند اوبونتو را از روی سی‌دی یا فلش اجرا کنید. برای این منظور مراحل زیر را طی کنید:

 ابتدا سی‌دی لایو اوبونتو یا یکی دیگر توزیع‌های دیگر لینوکس را درون سیستم قرار داده و سیستم را توسط آن بوت کنید. پس از بالا آمدن سیستم به صورت لایو ترمینال را باز کرده و دستور زیر را وارد کنید:

$ sudo fdisk -l 

خروجی دستور بالا بر روی ترمینال به صورت زیر نمایش داده می‌شودکه مربوط به جدول پارتیشن بندی هارد دیسک است:

 

سیستم عامل در پارتیشنی قرار دارد که با ستاره مشخص شده است (ستون Boot). در این مثال سیستم عامل در dev/sda1 قرار دارد. حال این پارتیشن را به کمک دستور mount بارگذاری می‌کنیم: 

$ sudo mount /dev/sda1 /mnt 

اگر شاخه boot/ را در پارتیشنی جداگانه نصب کرده‌اید لازم است که آن را هم mount کنید. فرض می‌کنیم که boot/ در پارتیشن sda2 نصب شده است: 

$ sudo mount /dev/sda2 /mnt/boot

 همچنین برای ادامه عملیات بازیابی dev/ را هم به صورت زیر mount کنید: 

$ sudo mount –bind /dev /mnt/dev

حالا لازم است برای اعمال تغییرات، سیستم عامل اصلی را که در mnt/ مانت کرده بودیم با دستور chroot وارد شویم: 

$ sudo chroot /mnt 

فایل Grub را با استفاده از یک ویرایشگر متنی ویرایش می‌کنیم: 

$ gedit /etc/default/grub 

سپس باید با دستور زیر فایل کانفیگ گراب ۲ را از اول ایجاد می‌کنیم: 

$ update-grub 

حالا برای نصب گراب ۲ دستور زیر را وارد کنید: 

$ grub-install /dev/sda 

اگر در حین این عملیات با خطایی مواجه شدید دستور زیر را وارد کنید: 

$ grub-install –recheck /dev/sda 

عملیات نصب و بازیابی Grub2 با موفقیت انجام شد. کلیدهای Ctrl+D را برای خروج از chroot وارد کنید. حالا باید مواردی که mount کردیم را با دستورهای زیر unmount کنیم: 

$ sudo umount /mnt/dev 

$ sudo umount /mnt 

در این مرحله عملیات بازیابی گراب به پایان رسید. با دستور زیر سیستم را ریستارت کنید: 

$ sudo reboot 

Super Grub Disk

تا به اینجا با مدیریت گراب آشنا شدید، اما برای مدیریت و تعمیر گراب در صورت داشتن چند سیستم عامل یک راهکار سریع‌تر نیز وجود دارد آن هم استفاده از یک دیسک‌کم بنام Super Grub Disk است. این دیسک را می‌توانید از این لینکدانلود کرده و بر روی سیستم خود بوت کنید.

نصب همزمان ویندوز و لینوکس

• نصب ویندوز: همان طوری که اشاره شد، درصورتی که سیستم‌ عامل لینوکس را پس از ویندوز نصب کنید، بوت‌لودر آن به طور کامل در کنار ویندوز قرار خواهد گرفت اما در صورتی که ویندوز را پس از لینوکس نصب کنید، این سیستم‌ عامل به‌طور کل وجود لینوکس را نادیده گرفته و مشکلاتی برای فعال‌کردن مجدد بوت‌لودر لینوکس خواهید داشت.
• ایجاد فضای لازم برای لینوکس: جهت نصب لینوکس، به فضای خالی بر روی درایو سیستم ویندوز نیاز خواهید داشت. استفاده از یک درایو دیسک سخت متفاوت برای این منظور، در صورتی که از یک رایانه شخصی بهره می‌برید می‌تواند یک گزینه دیگر باشد. در طول این فرآیند معمولا به تغییر اندازه پارتیشن ویندوز نیاز خواهید داشت تا فضای کافی برای نصب لینوکس مهیا کنید. درصورتی‌که از پایه به نصب ویندوز اقدام می‌کنید، مطمئن شوید تا فضای کافی بر روی درایو، جهت نصب لینوکس در نظر می‌گیرید. این روند شما را از مواجه با مشکلات بعدی نجات خواهد داد.
• نصب لینوکس: حال توزیع لینوکس مورد نظر خود را انتخاب کرده و آن‌ را بر روی درایو یو‌اس‌بی و یا دی‌وی‌دی قرار دهید. سپس سیستم خود را از طریق آن درایو راه‌اندازی و لینوکس را نصب کنید. در طول فرآیند نصب مدنظر داشته باشید که گزینه نصب لینوکس در کنار ویندوز را انتخاب کرده‌اید و به‌هیچ‌وجه از گزینه پاک‌کردن کامل دیسک سخت استفاده نکنید. این روند به طور خودکار منوی بوت‌لودر گراب ۲ را راه‌اندازی و امکان انتخاب سیستم‌ عامل مورد نظر پس از هربار راه‌اندازی کامپیوتر را به شما خواهد داد. 

نصب ویندوز

 در شرایطی که قصد راه‌اندازی کامل یک رایانه شخصی از پایه را دارید، در هنگام نصب ویندوز، حتما گزینه Custom Install را انتخاب کنید و برای ویندوز فضایی مشخص را انتخاب کرده و فضایی خالی را برای استفاده بعدی توسط لینوکس در نظر بگیرید.

ایجاد فضای کافی برای لینوکس

در ادامه احتمالا نیاز به تغییر اندازه پارتیشن سیستمی ویندوز به‌ منظور ایجاد فضای کافی جهت استفاده لینوکس خواهید داشت. در صورتی که از فضایی خالی یا دیسک‌ سخت جداگانه برای لینوکس استفاده می‌کنید، بهترین گزینه ممکن را در اختیار دارید. در غیر اینصورت، نوبت به تغییر اندازه پارتیشن جاری ویندوز برای ایجاد فضای خالی مورد نیاز لینوکس است. ایجاد فضای خالی به روش‌های مختلفی امکان پذیر است. اکثر نصب‌کننده‌های لینوکسی به شما امکان تغییر اندازه پارتیشن NTFS ویندوز را خواهند داد تا در طول فرآیند نصب، این روند را به‌ ساده‌ترین شکل ممکن انجام دهید، با این وجود می‌توانید از قابلیت جمع‌کردن پارتیشن ویندوز برای جلوگیری از مشکلات بعدی استفاده کنید.

به همین منظور ابتدا کلیدهای ویندوز+R را فشرده و در پنجره Run، عبارت diskmgmt.msc را تایپ کرده و اینتر کنید، حال ابزار ابزار مدیریت دیسک یا Disk Management باز خواهد شد؛ بر روی پارتیشن ویندوز کلیک راست کرده و گزینه Shrink Volume را انتخاب کنید. حال این ابزار فضای خالی مورد نیاز برای سیستم‌ عامل جدید لینوکس را آماده خواهد کرد. در صورتی که از قابلیت رمزگذاری BitLocker در ویندوز استفاده می‌کنید، امکان تغییر اندازه پارتیشن را نخواهید داشت. در این صورت ابتدا باید کنترل پنل را باز کرده و به صفحه تنظیمات بیت‌لاکر رفته و گزینه Suspend Protection در کنار پارتیشن رمزگذاری‌شده که قصد تغییر اندازه آن‌ را دارید را انتخاب کنید. پس از انجام این تغییرات، می‌توانید به تغییر اندازه پارتیشن اقدام و با راه‌اندازی مجدد کامپیوتر، بیت‌لاکر مجددا فعال‌ خواهد شد.

نصب لینوکس

از طریق دانلود یک فایل ISO و رایت‌کردن آن بر روی یک دیسک و یا از طریق ایجاد یک درایو یو‌اس‌بی با قابلیت راه‌اندازی می‌توانید محتوای مورد نیاز برای نصب لینوکس را فراهم کنید. با راه‌اندازی مجدد کامپیوتر، فرآیند نصب به طور خودکار از طریق دیسک و یا درایو یو‌اس‌بی مورد استفاده آغاز خواهد شد. در غیر این صورت باید ترتیب بوت را تغییر و یا از منوی UEFI به‌ منظور بوت از طریق یک درایو استفاده کنید.

در برخی کامپیوترهای جدید، سیستم به دلیل فعال بودن گزینه Secure Boot از نصب لینوکس جلوگیری می‌کند. در حال حاضر اکثر توزیع‌های لینوکس حتی با فعال‌ بودن این گزینه نیز شروع به عملیات نصب می‌کنند، با این وجود در صورت بروز مشکل، پیش از آغاز نصب گزینه Secure Boot را غیر فعال کنید. پس از شروع عملیات نصب، سئوالی به منظور مشخص‌کردن مکان و نحوه نصب توزیع لینوکس پرسیده خواهد شد. این گزینه در توزیع‌های مختلف لینوکس متفاوت است؛ با این وجود باید به دنبال گزینه‌ای باشید که امکان نصب لینوکس در کنار ویندوز را به شما خواهد داد و یا از گزینه پارتیشن بندی دستی برای ایجاد پارتیشن‌های مورد نظر خود استفاده کنید. هیچ‌گاه گزینه‌ای مبنی جایگزینی ویندوز انتخاب نکنید زیرا در صورت انتخاب چنین گزینه‌ای، سیستم‌عامل جاری شما به طور کامل از بین خواهد رفت.

انتخاب سیستم‌ عامل و شخصی‌سازی گراب ۲

پس از نصب لینوکس، بوت‌لودر گراب ۲ بر روی سیستم نصب خواهد شد. در هنگام راه‌اندازی کامپیوتر، ابتدا گراب ۲ بارگذاری شده و به شما امکان انتخاب سیستم‌ عامل مورد نظر یعنب ویندوز یا لینوکس را خواهد داد. با استفاده از گزینه‌های موجود در منوی گراب ۲ می‌توانید به شخصی‌سازی این بوت‌لودر به‌ منظور تعیین سیستم‌ عامل پیش‌ فرض یا تعیین مدت زمان توقف جهت انتخاب سیستم‌ عامل اقدام کنید. البته در نظر داشته باشید که اکثر توزیع‌های لینوکسی امکان تغییر ساده در این تنظیمات را نداده و مجبور به ویرایش فایل تنظیمات خواهید بود.

چگونه Visual Studio Code را در اوبونتو نصب کنیم؟

یکی از هدایای نفیس مایکروسافت به برنامه‌نویسان، ادیتور رایگانی به اسم Visual Studio Codeاست، این ادیتور برای ویرایش کد‌های برنامه‌نویسی نه منحصر به ویندوز، بلکه برای OS X اپل و لینوکس منتشر شده است. در این مقاله روش نصب Visual Studio Code را در اوبونتو بررسی می‌کنیم. با زومیت همراه باشید.

 را می‌توانید همین حالا برای ویندوز، مک و لینوکس دانلود کنید. البته «ویژوال استودیو کد» یک نرم‌افزار ساده‌ی ویرایش کد نیست بلکه از IntelliSense یا همان الگوریتم هوشمند تکمیل کد، دیباگ و GIT نیز پشتیبانی می‌کند.

ویژوال استودیو ۲۰۱۵ هنوز هم نقش نرم‌افزار کامل برنامه‌نویسی را ایفا می‌کند و ویژوال استودیو کد صرفا به عنوان ادیتوری پیشرفته معرفی شده است.

ویژوال استودیو کد برای لینوکس

ویژوال استودیو کد توسط تکنولوژی‌های تحت وب و متن‌باز توسعه داده شده است، همانند کرومیوم و اپلیکیشن فریمورک گیت‌هاب به نام الکترون، مایکروسافت نیز ویرایشگر Monaco را در اختیار دارد. این ابزار یک ویرایشگر کد است، البته یک محیط کامل IDE نیست. 

در محیط اوبونتو،کاربران به IDEهای مختلفی نظیر Sublime Text و ویرایشگر Atom گیت‌هاب جهت ویرایش کدهای اپلیکیشن‌ها و وب دسترسی دارند، حال مایکروسافت با ارائه ویژوال استودیو کد، کار ویرایش را به خصوص برای کاربران لینوکس سهولت بخشیده است.

 ویژگی‌ها

ویژوال استودیو کد از برجسته کردن و رنگ آمیزی سینتکس‌ها، طبقه بندی و براکت کردن کدها و همچنین از اتصالات صفحه کلید مختلف پشتیبانی می‌کند. علاوه بر این، همانند ویرایشگر گوگل کروم Dev، سازگاری با گیت‌هاب و IntelliSense یا الگوریتم هوشمند تکمیل کد نیز فراهم شده است.

زبان‌های برنامه نویسی که در این ویرایشگر پشتیبانی می‌شوند، به ترتیب زیر است:

• JavaScript
• #C
• ++C
• PHP
• Java
• HTML
• CSS
• Markdown
• SASS
• JSON
• Python

در ماه‌های آینده امکانات دیگری نظیر پشتیبانی از پلاگین‌ها نیز در این ویرایشگر ارائه خواهد شد. 

نصب ویژوال استودیو کد در اوبونتو

هم اکنون نسخه پیش نمایش ویژوال استودیو کد منتشر شده و برای پلتفرم‌های ویندوز، مک و لینوکس آماده دانلود است. نسخه‌ی عرضه شده برای لینوکس، ۶۴ بیتی است.

دانلود ویژوال استودیو کد نسخه ۶۴ بیتی برای اوبونتو 

این ویرایشگر در توزیع اوبونتو توسط ابزارهای خط‌فرمان قابل نصب است؛ به همین منظور در اوبونتو نسخه‌های ۱۴.۰۴ و ۱۵.۰۴ با باز کردن ترمینال، دستورات زیر را وارد کنید:

sudo add-apt-repository ppa:ubuntu-desktop/ubuntu-make
sudo apt-get update && sudo apt-get install ubuntu-make
umake web visual-studio-code

اجرای ویژوال استودیو کد در لینوکس، باعث شد تا افراد بسیاری به کدنویسی در این محیط در توزیع‌های مختلف لینوکس روی بیاورند. میلیون‌ها توسعه دهنده در لینوکس با استفاده از این ویرایشگر، کدهای خود را بیش از هر زمان توسعه خواهند داد.

روش کپی کردن متن از اسناد قفل شده‌ در Word

برنامه ورد قابلیتی را برای کاربران ایجاد کرده است که مورد استقبال بسیاری از کاربران واقع شده است و آن هم قفل کردن اسناد است. در عین حال که این کاری جالب است، مایکروسافت به شیوه ای جالب تر روش دور زدن این ترفند را در خود برنامه ی ورد جای داده است!

اگر بخواهید یک سند ورد قفل شده را مورد استفاده قرار دهید می توانید از نرم افزارهای ثانویه ای که توسط طراحان ساخته شده است استفاده کنید اما بهترین راه استفاده از خود برنامه ورد است

روش کار:

ابتدا یک صفحه سفید را باز کنید. برای این کار کافیست یا ورد را از ابتدا اجرا کنید یا اینکه از آپشن های ورد گزینه ی new را انتخاب کنید.

زمانی که یک صفحه سفید باز شد، از بخش نوار ابزارهای ورد،  ناحیه ی insert را پیدا کرده و روی Object کلیک کنید.

از صفحه ی باز شده Text from Fileرا انتخاب کنید و با استفاده از کادر مورد نظر، فایل قفل شده ی ورد را انتخاب کنید. به طور جالبی مشاهده می کنید که سریعا محتوای فایل قفل گذاری شده برایتان نمایش داده خواهد شد و روی صفحه سفید کپی خواهند شد.

تنها نکته ای که در این باره باید بدان توجه کنید این است که نمی توان از طریق این روش جدول ها و نمودارها و عکس ها را کپی کرد بلکه تنها متن از سند مورد نظر وارد سند جدید خواهد شد که باید تنظیمات را انجام دهید.

شبکه کردن دو کامپیوتر با کابل کراس

شبکه کردن دو کامپیوتر با کابل کراس

دورانی که کامپیوترها مستقل و جدا از هم بودند خیلی وقت است که تمام شده است و الان همه ما بارها و بارها برایمان پیش آمده است که می خواهیم بدون استفاده از فلش درایو و یا بلوتوث بین دو کامپیوتر ارتباط برقرار کنیم و یا شاید برای یک بازی تحت شبکه دنبال راه حلی گشته ایم. ما در این مقاله قصد معرفی چندین روش برای رسیدن به این منظور را داریم.

اگر حجم اطلاعاتی که می خواهید انتقال دهید کم باشد شما میتوانید از فلش دیسک استفاده کنید اما اگر اطلاعات زیاد باشند و شما بخواهید دائما اطلاعات را بین کامپیوتر ها انتقال دهید این روش بسیار کسل کننده و وقت گیر می باشد. این روش در مقایسه با روش کابلی بسیار کندتر عمل می کند. روش دیگر اتصال دو کامپیوتر ایجاد یک شبکه خانگی بدون سیم است که این روش هم مزایا و معایب خودش را دارد.

پس فعلا بهترین پیشنهاد اتصال دو کامپیوتر از طریق کابل اترنت است که به روشی مطمئن و سریع بین کاربران رواج یافته است. کابل اترنت چیزی بیش از یک کابل ساده که سر و ته آن با کانکتورهای Rj45 بسته شده است نیست. اما دو نوع کابل اترنت وجود دارد که شما میتوانید از آن ها با توجه به نیاز خود استفاده کنید. اولین مورد به کابل Straight معروف است و دومین کابل نیز Crossover نام دارد. (در شکل زیر میتوانید نمودار پیکربندی هر یک از کابل ها را مشاهده کنید).

به طور خلاصه باید گفت که با کابل کراس(crossover) تنها میتوانید به انتقال اطلاعات بپردازید اما کابل استرایت(straight) چندین کاربرد مختلف دارد.

در این مقاله ما قصد نحوه اتصال دو کامپیوتر تحت شبکه LAN با استفاده از کابل کراس برای انتقال اطلاعاتی از قبیل فایل ها ویدوئوها و تصاویر را داریم.

مواد موردنیاز:
۱- یک کابل کراس یا استرایت که در اینجا ما از کابل کراس استفاده میکنم
۲- کارت های شبکه از پیش نصب شده روی هر دو کامیپوتر
۳- در ضمن هر دو کامپیوتر نیز باید درایور مناسب کارت شبکه خود را در حالت نصب داشته باشند که معمولا به طور پیشفرض نصب شده اند.

فولدر های عجیب

فولدر های عجیب
حتما برای شما هم پیش آمده که با فولدرهایی برخورد کرده باشید که نه می شود نامشان را تغییر داد و نه می توان حذفشان کرد. شاید تعجب کرده باشید و فکر کنید که این فقط کار یک ویروس است یا اینکه مشکلی برای سیستم عاملتان به وجود آمده است. با اینکه این موارد می توانند درست باشند اما جالب است که بدانید خودتان هم می توانید در صورت نیازتان این کار را انجام دهید و فولدری که قابلیت حذف شدن و تغییر نام ندارد ایجاد کنید. با ما باشید تا به شما این کار را آموزش دهیم.

(دقت داشته باشید که فولدرتان را در درایوی که ویندوز روی آن نصب شده ایجاد نکنید).

کلیدهای ترکیبی win+R را بفشارید تا برنامه Run اجرا شود و CMD را تایپ کنید تا وارد محیط Command Prompt شوید.

در CMD عبارت «:D» را تایپ کرده و کلید اینتر را بفشارید. البته دقت داشته باشید که بجای «:D» نام درایوی که فولدرتان را در آن ایجاد کرده اید را بنویسید.

 

عبارت «\md con» را تایپ و اینتر کنید. (دستور md در DOS، برای ساخت دایرکتوری استفاده می‌شود.)

به جای عبارت con، می‌توانید یکی از عبارت‌های زیر نیز استفاده کنید.
aux, lpt1, lpt2, lpt3, lpt4, lpt5, lpt6, lpt7, lpt8, lpt9

 

توجه:عبارات بالا نام فولدر شما هستند که باید به همین صورت باشد. چرا که این‌ها، اسامی رزرو شده در ویندوز هستند.

  

حالا اگر به درایو موردنظرتان نگاهی بیندازید، یک دایرکتوری به اسم con یا اسمی که انتخاب کرده اید وجود دارد؛ که البته نمی‌توان آن را پاک کرد و هنگام پاک کردن با پیغام خطای ویندوز می‌شوید. البته ما در ویندوز ۸ نتوانستیم وارد این فولدر شویم اما برای وارد شدن به این فولدر باید ابتدا نام آن را تغییر دهید که البته این کار را هم باید به وسیله CMD انجام دهید. ابتدا باید وارد دایرکتوری ای که پوشه را در آن ایجاد کرده اید شوید به این صورت که مثلا اگر فولدرتان در درایو D ایجاد شده است در CMD باید دستور «:D» را تایپ کنید.

 بعد از اینکه وارد دایرکتوری موردنظر شدید دستور زیر را وارد کنید:

ren\\.\D:\con NewName

 با این دستور نام پوشه ایجاد شده تان از con به NewName تغییر خواهد کرد و پس از این تغییر شما می توانید وارد فولدر شوید و فایل هایی درون آن کپی کنید. البته دقت داشته باشید که اگر نام دیگری از لیست بالا برای پوشه تان از انتخاب کرده بودید در این دستور هم باید به جای con نامی که قبلا انتخاب کرده بودید را وارد کنید.

ren\\.\D:\NewName con

 بعد از اتمام کار با دستور بالا اسم پوشه را دوباره به con یا اسم هایی که قبلا گفته ایم برگردونید و حالا دوباره نه می توانید این پوشه را پاک کنید و یا وارد آن شوید ولی دقت داشته باشید که فایل هایی که در این پوشه وجود دارند برایشان مشکلی پیش نمی آید و فقط از دسترس افراد ناشناس در امان هستند.

 همانگونه که در بالا اشاره کردیم، پاک کردن این فولدر به طور معمول امکانپذیر نیست و باید مراحل زیر را دنبال کرد:

 CMD را اجرا کنید.

عبارت «:D» تایپ کرده و کلید اینتر را فشار دهید. (D نام درایوی که دایرکتوری مرحله قبل را در آن ساختید.)

حالا عبارت «\rd con» را تایپ کرده و اینتر کنید. (دستور rd برای حذف دایرکتوری در DOS استفاده می‌شود.)

 اگر وارد دایرکتوری شوید، فولدر را نخواهید دهید چون به کمک دستور گام سوم پاک شده است.

البته اگر از دستور تغییر نام استفاده کنید فولدرتان کاملا مثل یک فولدر معمولی می شود و می توانید آن را به صورت دستی هم حذف کنید.

 به عنوان راهنمایی باید به شما بگوییم می توانید از این روش برای مخفی کردن فایل هایتان بهره ببرید.

آموزش فعال سازی بوت سریع ویندوز 8

آموزش فعال سازی بوت سریع ویندوز 8

همان‌طور که می‌دانید یکی از امکانات و تفاوت‌های بسیار مهم ویندوز 8 با نسخه‌های پیشین این سیستم‌عامل، بوت سریع آن است. بوت سریع یا همان Fast Startup که گاهی به آن بوت هیبریدی نیز گفته می‌شود، قابلیتی است که موجب می‌شود سیستم‌عامل پس از خاموش شدن یا ری‌استارت در کوتاه‌ترین زمان ممکن بارگذاری شده و در اختیار شما قرار گیرد.

عملکرد این قابلیت بسیار شبیه همان عملکردی است که گزینه‌ Sleep در اختیار شما قرار می‌دهد. اما این عملکرد در نسخه‌ 8 و 1/8 و احتمالا نسخه‌های بعدی ویندوز، به‌صورت قابلیتی پیش‌فرض روی عملیات ری‌استارت و خاموش کردن دستگاه نیز فعال است و موجب می‌شود بوتی سریع در کمتر از چند ثانیه داشته باشید.

این قابلیت برای بسیاری از کاربران خوشایند است اما گاهی ممکن است بخواهید این قابلیت را غیرفعال کنید تا ویندوز رایانه‌ شما به‌طور کامل بوت شود. نیاز به این شرایط ممکن است دلایل متعددی داشته باشد که یکی از آنها، نصب سخت‌افزار جدید و شناساندن درایور مورد نظر به ویندوز است. گاهی کاربران این نسخه از ویندوز شکایت دارند که درایور سخت‌افزار جدید را نصب می‌کنند، اما پس از ری‌استارت یا خاموش و روشن کردن دستگاه نمی‌توانند از آن استفاده کنند.

همچنین ممکن است چاپگری را به فهرست چاپگرها اضافه کنید، اما در بخش Devices and Printers نام آن را مشاهده نکنید. این اعمال نشدن تغییرات به‌دلیل عملکرد بوت سریع و ساختار هیبریدی عملیات ری‌استارت یا خاموش شدن رایانه است. اگر شما نیز با این مشکلات مواجهید و می‌خواهید این قابلیت را به‌طور موقت یا دائم غیرفعال کنید یا چنانچه فکر می‌کنید این قابلیت در ویندوز شما فعال نیست و قصد دارید آن را فعال کنید، می‌توانید از روش‌های زیر کمک بگیرید:

غیرفعال کردن موقتی (روش اول)
1ـ برای آن‌که به‌صورت موقت و در شرایط نیاز قابلیت بوت سریع را غیرفعال کرده و بتوانید به‌صورت کامل رایانه را ری‌استارت یا خاموش کنید، می‌توانید از ترفند منوی Win+X کمک بگیرید.

2ـ برای استفاده از این ترفند کافی است هنگامی که قصد دارید رایانه را ری‌استارت یا خاموش کنید، روی لوگوی ویندوز در پایین سمت چپ، کلیک راست ماوس را فشار داده و از منوی به‌نمایش درآمده به منوی Shut Down مراجعه کرده و پس از آن یکی از گزینه‌های Shut Down یا Restart را انتخاب کنید.

غیرفعال کردن موقتی (روش دوم)
1ـ چنانچه به‌طور معمول از بالاسمت راست صفحه‌ شروع روی آیکون پاور کلیک کنید و در ادامه کلید Shift را پایین نگه‌داشته و روی گزینه‌های Shut Down یا Restart کلیک کنید نیز بوت، سریع غیرفعال شده و عملیات ری‌استارت یا خاموش کردن به‌طور کامل صورت می‌گیرد.

فعال و غیرفعال کردن دائمی (روش کلاسیک)
1ـ صفحه‌ شروع را باز کرده و در کادر جستجو عبارت po bu را وارد کنید.

2ـ از فهرست نتایج روی گزینه Change what the power buttons do کلیک کنید.

3ـ در پنجره‌ جدید روی لینک Change settings that are currently unavailable کلیک کنید.

4ـ اکنون چنانچه در بخش Shutdown settings علامت چک‌مارک گزینه‌ Turn on fast startup را فعال کنید، قابلیت بوت سریع فعال و چنانچه علامت چک‌مارک را بردارید، این قابلیت غیرفعال می‌شود.

توجه: در صورتی‌که گزینه‌ Turn on fast startup در بخش اشاره شده وجود ندارد به معنای غیرفعال بودن قابلیت بوت سریع است که دلیل آن نیز خاموش بودن قابلیت hibernate در ویندوز است. برای فعال‌سازی ابتدا ‌باید قابلیت hibernate را فعال کرده سپس طبق مراحل ذکر شده، علامت چک‌مارک گزینه‌ مورد نظر را فعال کنید.

فعال و غیرفعال کردن دائمی (هک رجیستری)
1ـ عبارت Regedit را در کادر جستجوی صفحه‌ شروع وارد کرده و با کلیک روی نتیجه‌ یافت شده، ویرایشگر رجیستری را اجرا کنید.

2ـ مسیر زیر را در رجیستری دنبال کنید:

HKEY_LOCAL_MACHINE|SYSTEM|CurrentControlSet|Control|Session Manager|Power

3ـ در سمت راست گزینه‌ HiberbootEnabled را پیدا کنید و درصورتی‌که این گزینه وجود ندارد آن را از نوع DWORD ایجاد کنید.

4ـ روی کلید HiberbootEnabled دوبار کلیک کرده و برای غیرفعال کردن بوت سریع مقدار صفر و برای فعال‌سازی مقدار 1 را به آن اختصاص دهید.

اسباب‌کشی از هارد قدیم به هارد جدید

اسباب‌کشی از هارد قدیم به هارد جدید

فرض کنید باوجود گرانی وسایل دیجیتال، یک هارد تمیز و براق SSD خریده‌اید، حالا قصد دارید اطلاعات قبلی خود را بدون نصب دوباره ویندوز و تمام برنامه‌ها حفظ کنید. برای این کار می‌توانید از هارد قدیمی خود روی هارد جدید یک کلون بگیرید (شبیه‌سازی کنید). کلون کردن یک هارد با بک‌آپ گرفتن تفاوت آشکاری دارد.

مهم‌ترین تفاوت این است که در کلون گرفتن تمام برنامه‌ها و سیستم‌عامل شما مانند قبل بدون هیچ تغییری در اختیارتان قرار می‌گیرد. به‌عبارت بهتر، در روش بک‌آپ حجم اطلاعات بسیار زیادتر از روش کلون کردن است و از طرفی ویندوز اجازه نمی‌دهد همه موجودی کپی گرفته شود، اما با شبیه‌سازی، کل ویندوز را از نو و با تمام مزایا و مشکلات قدیمش روی هارد جدید خواهید داشت.

عده‌ای مخالف شبیه‌سازی هارد هستند، زیرا در این روش از سیستم‌عامل خود یک IMAGE می‌گیرید و همان سیستم‌عامل قدیم را دوباره بارگذاری می‌کنید. این سیستم‌عامل ممکن است مدت زیادی عوض نشده و درنتیجه حاوی بدافزارها باشد. درضمن بعد از شبیه‌سازی هارد به کمک برنامه‌هایی که در ادامه معرفی می‌کنیم، کاربر مجبور می‌شود، فقط از همان سیستم‌عامل قبلی استفاده کند.

به‌معنای ساده‌تر، بعد از شبیه‌سازی یک هارد، تغییر و مهاجرت از ویندوز ۷ به ویندوز ۸ کار نشدنی یا بسیار سختی است. در این مطلب قصد داریم با سه روش ساده و مناسب برای کاربران خانگی شبیه‌سازی را انجام دهیم. البته قبل از انجام این کار توصیه می‌کنیم از اطلاعات خود بک‌آپ تهیه کنید، زیرا شاید اواسط کار اشتباهی رخ دهد یا برق برود، آن‌گاه شما می‌مانید و اطلاعات محو شده‌تان.

نکته: فراموش نکنید یک هارد دو ترابایتی روی یک هارد 256 گیگابایتی کلون نمی‌شود. پس ظرفیت هارد قدیم و جدید را یکسان انتخاب کنید یا دست‌کم بخش‌هایی را برای شبیه‌سازی انتخاب کنید (این کار در روش سومی که به شما معرفی شده امکان‌پذیر است) که به اندازه ظرفیت هارد جدیدتان باشد.

Samsung Data Migration
ابتدا دو هارد را به یک سیستم وصل کنید. هارد جدید باید به دومین پورت هارد در مادربورد وصل شود. اگر مادربورد شما چنین جایی را ندارد، دو راه بیشتر ندارید؛ یا از دو سیستم مجزا استفاده کنید یا با مبدل USB که براحتی در بازار یافت می‌شود، زمینه انجام این کار را فراهم کنید. حال برنامه Samsung Data Migration را از لینک زیر دانلود کنید:

http://goo.gl/c3s00A

بعد از اجرای آن و کلیک روی accept از شما در مورد آپدیت کردن برنامه پرسیده می‌شود که توصیه می‌کنیم این کار را انجام دهید. نگران حجم اینترنت خود نیز نباشید، به‌روزرسانی این برنامه حجم چندانی ندارد. بعد از آپدیت و نصب، برنامه را اجرا کنید.

همان‌طور‌که گفته شد حواستان باشد targer disk حتما باید یک هارد SSD سامسونگ باشد و source disk می‌تواند هر درایوی از هر نوع هاردی باشد. حال براحتی با کلیک روی دکمه استارت، عملیات کلون یا همان شبیه‌سازی آغاز می‌شود. بعد از اتمام عملیات که کمی زمانبر است، رایانه را ری‌استارت کرده و از هارد جدید با اطلاعات قبلی لذت ببرید.

Macrium Reflect
این روش برای انواع هاردها مناسب است. مانند روش قبل هر دو هارد را وصل کنید. با ورود به لینک http://goo.gl/yE7Nvw (لینک حساس به حروف بزرگ و کوچک) و با کلیک روی دکمه سبز رنگ برنامه را دانلود کنید. پس از اجرای برنامه روی clone this disk کلیک کنید. حال می‌توانید هاردهای مبدا (source)و مقصد (target) را مشخص کرده و مانند راه‌حل قبل با فشار دکمه استارت و کمی صبر کردن، هارد خود را کلون کنید.

برنامه Macrium Reflect نسبت به روش اول کامل‌تر است و علاوه‌بر کلون کردن، قابلیت‌های دیگری نیز دارد. یکی از این قابلیت‌ها توانایی IMAGE گرفتن از هارد است که در منوی backup task قرار دارد. همچنین می‌توانید یک برنامه روی سی‌دی یا فلش بسازید تا هنگامی که هارد شما مشکل پیدا کرد، بتوانید از آن برای احیا و بازیابی داده‌ها استفاده کنید.

این قابلیت گاهی بسیار حیاتی است، مثلا زمانی که هارد شما خراب شده، بالا نمی‌آید و نمی‌دانید چگونه و از کجا سیستم را بوت کنید، برای دسترسی به این گزینه به منوی other tasks در گزینه create bootable rescue media رجوع کنید.

Acronis True Image WD Edition Software
قبل از استفاده از این نرم‌افزار باید بدانید این برنامه فقط برای درایوهای وسترن دیجیتال کار می‌کند. برنامه را از لینک http://goo.gl/dVkmpJ (لینک حساس به حروف بزرگ و کوچک) دانلود و پس از نصب و اجرای برنامه گزینه clone disk را انتخاب کنید. سپس بین دو قابلیت کلون به‌صورت خودکار یا دستی یکی را انتخاب کنید.

گزینه خودکار تمامی اطلاعات شما را اعم از تمام برنامه‌ها و سیستم‌عامل نصب شده روی هارد قدیمی کلون‌سازی می‌کند، اما قابلیت کلون به‌صورت دستی این امکان را به شما می‌دهد که خودتان تائید کنید کدام اطلاعات روی هارد جدید کلون شود.

بعد از انجام این مرحله باید مثل راه‌حل‌های قبلی source disk و destination disk (که دقیقا همان target disk در راه‌حل‌های پیشین است) را انتخاب کنید. بعد از مدت زمان کمی سیستم را ری‌استارت کنید تا کلون‌سازی شما با موفقیت به پایان برسد.

دیگر راه‌حل‌ها
روش‌های متعددی برای شبیه‌سازی هاردهای قدیم روی هارد جدید وجود دارد، ولی این سه راه‌حل به‌دلیل ساده بودن به کاربران خانگی توصیه می‌شود. برنامه‌هایی مثل GPARTED یا CLONEZILAA که به‌صورت فایل ISO (درایو مجازی) هستند و باید روی سی‌دی رایت شوند نیز توانایی شبیه‌سازی هارد را دارند، اما فرآیند طولانی و پیچیده‌تری دارد که برای کاربران خانگی دشوار است. علاوه‌بر نرم‌افزارهایی که اشاره شد، برنامه‌های دیگری نیز وجود دارد که می‌توان از آنها برای این کار بهره گرفت. برای مثال برنامه Seagate disc wizard برای درایوهای مدل سیگیت استفاده می‌شود.

مایکروسافت پروژه‌ی Astoria را برای انتقال اپلیکیشن‌های اندروید به ویندوز 10 معرفی کرد

پس از آنکه مایکروسافت نوید ارائه‌ی ابزار و قابلیت‌های جدیدی را برای انتقال اپلیکیشن‌های اندروید و iOS به ویندوز 10 داد، حال این کمپانی اقدام به معرفی پروژه‌ی Islandwood و Astoria کرده است. مایکروسافت با انتشار ویدیویی سهولت انتقال اپلیکیشن‌های اندروید به ویندوز 10 را نمایش داده است.

مایکروسافت با انتشار ویدیوی جدیدی سهولت انتقال اپلیکیشن‌های اندروید به ویندوز 10 را نشان داد. در این ویدیو، آگنشکا گیرلینگ، مدیر برنامه‌ی گروه سیستم‌عامل مایکروسافت به تشریح قابلیت‌های پروژه‌ی Astoria پرداخته است که با استفاده از آن می‌توان اپلیکیشن‌های اندرویدی را به‌راحتی به ویندوز 10 انتقال داد.

براساس اطلاعات ارائه شده بعضا تغییر یک خط کد نیز برای انتقال اپلیکیشن اندروید به ویندوز 10 کافی است. این ابزار در زمان انتشار ویندوز 10 RTM تحت عنوان پروژه‌ی Astoria یا پروژه‌ی A منتشر خواهد شد و توسعه‌دهندگان می‌توانند اپلیکیشن‌های اندرویدی خود را به اپلیکیشن ویندوزی تبدیل کنند.

لینک دانلود

با استفاده از این ابزار می‌توان کارهای زیر را انجام داد:

• ایجاد اپلیکیشن‌های ویندوزی با انجام تغییرات محدود در کد
• استفاده از کتابخانه‌های مایکروسافت برای اضافه کردن سرویس‌های مایکروسافت به اپلیکیشن اندروید با کمترین تلاش
• تست و دیباگ اپلیکیشن در IDE مورد نظر توسعه‌دهنده
• انتشار و دریافت مبلغ در نظر گرفته شده برای اپلیکیشن از طریق ویندوز استور

همچون  پروژه‌ی Islandwood، این پروژه نیز در دست توسعه است و مایکروسافت از توسعه‌دهندگان خواسته تا با شرکت در فاز آزمایشی، نظرات خود را برای بهبود تجربه‌ی کار با این پروژه در اختیار ردموندی‌ها قرار دهند. برای ثبت نام در این پروژه به اینجا مراجعه کنید.

ایکروسافت نحوه‌ی توسعه‌ی بازی‌های واقعیت افزوده را برای هولولنز تشریح کرد

‌مایکروسافت در جریان برگزاری کنفرانس ویندوز 10 از هدست هولولنز رونمایی کرد. شاید در نگاه اول توسعه‌ی انواع اپلیکیشن‌ها و بازی‌های واقعیت افزوده برای هولولنز کار بسیار سخت و پیچیده‌ای به نظر برسد، اما ردموندی‌ها در جریان برگزاری بیلد 2015، آموزش 90 دقیقه‌ای را برای آشنایی با مفاهیم اولیه‌ی توسعه‌ی بازی‌های واقعیت مجازی برای هولولنز ترتیب دادند که در ادامه به گوشه‌هایی از آن اشاره می‌کنیم.

مایکروسافت در جریان برگزاری کنفرانس بیلد 2015 برای توسعه‌دهندگان دوره‌ای 90 دقیقه‌ای را با عنوان Holographic Academy برگزار کرد. در این دوره مفاهیم پایه‌ای را برای توسعه‌ی بازی‌ها حول فناوری واقعیت مجازی تشریح شد. با توجه به اطلاعات منتشر شده در این دوره‌ی آموزشی به نظرمی‌رسد توسعه‌ی پروژه‌ها برای این هدست ساده‌‌تر از چیزی که تصور آن می‌رفت.

یکی تفاوت‌های اصلی هدست معرفی شده مایکروسافت با سایر نمونه‌های تولید شده در میزان اطلاعاتی است که این هدست جمع‌آوری می‌کند. مایکروسافت هنوز اطلاعاتی را در خصوص کامپوننت‌های مورد استفاده در هولولنز ارائه نکرده است. از میان قابلیت‌های جمع‌آوری اطلاعات این هدست می‌توان به دریافت دستورات صوتی، شناسایی ژست‌های حرکتی انگشتان و استخراج نقشه‌ی سه بعدی اتاق برای ترسیم نقشه‌ی عمقی اشاره کرد. هرچند مایکروسافت در جریان سخنرانی اصلی کنفرانس بیلد، از امکان عرضه‌ی اپلیکیشن‌های یونیورسال برای هولولنز سخن گفت، اما در جریان برگزاری دوره‌ی مورد نظر، یک پروژه‌ی اختصاصی برای هولولنز ایجاد شد که طی آن این پروژه در ویژوال استودیو اجرا شده و از طریق میکرو USB در هدست لود شد.

در مقایسه با سایر دموهای ارائه شده برای هولولنز، نمونه‌ی توسعه یافته در این دوره‌ی 90 دقیقه‌ای پیچیدگی چندان زیادی نداشت. در Holographic Academy خبری از کدنویسی نبود و مایکروسافت فقط به کنار هم قرار دادن امکانات موجود برای ساخت یک بازی اکتفا کرد. به جای استفاده از یک دوربین مجازی، یک نشانگر برای نمایش جهت قرارداشتن سر کاربر مورد استفاده قرار می‌گیرد. همچنین به جای نسبت دادن عملیاتی که در اثر حرکت یا کلیک ماوس اجرا می‌شوند، باید عملیاتی را برای واکنش به محل نگاه کاربر یا ژست حرکتی که با هدف کلیک روی آن انجام می‌شود، تنظیم کرد.

قابلیت شناسایی صدا و تصویر مفهومی است که پیش از این مایکروسافت با استفاده از کینکت در بازی‌ها از آن استفاده کرده است. در هولولنز اصلی‌ترین فاکتوری که مورد استفاده قرار می‌گیرد، توانایی تشخیص سوی نگاه کاربر است. اما دیدن دنیای واقعی مساله‌ای است که همه چیز را تغییر می‌دهد. برای مثال می‌توان اشیا مجازی را که در فضا در حال حرکت هستند، با استفاده از ژست‌های حرکتی یا دستورات صوتی به حرکت واداشت که در این حالت این اشیا باید در تعامل با اشیا فیزیکی از خود واکنش نشان دهند.

مایکروسافت در جریان این دوره‌ی 90 دقیقه‌ای به بررسی مفاهیم پیچیده حول ایجاد بازی‌ها برای هولولنز نرفت که از جمله‌ی آن می‌توان به ناپدید شدن اشیای مجازی در پس اشیا فیزیکی واقعی محیط اشاره کرد. مطمئنا چالش‌های بی‌شماری در انتظار افرادی است که تصمیم دارند برای هدست هولولنز مایکروسافت برنامه‌نویسی کنند، چراکه این کمپانی علاوه بر عدم ارائه‌ی اطلاعات در خصوص کامپوننت‌های مورد استفاده در این هدست، نقاط مبهم دیگری را نیز در کیت توسعه‌ی هولولنز باقی گذاشته است.